Васілёк паварушыўся, пазяхнуў і расплюшчыў вочы. Ён пабачыў над сабою незнаёмую столь, спалохаўся і

Малюнкі Алёны Велянцевіч

хацеў заплакаць і тут жа ў яго свядомасці загучаў голас, быццам прашалясцеў лёгенькі лісток:

— Супакойся, а лепш зноў засні. Табе яшчэ трэба паспаць.

Голас зацікавіў Васілька, і ён запытаўся ў думках:

— А ты хто?

— Я – твой Анёл-Ахоўнік. Ты ўжо ў сябе дома. І ляжыш на маім крыле ў сваім маленькім ложачку. Тут, у гэтай кватэры, са сваімі бацькамі ты пражывеш шмат гадоў і толькі, калі вырасцеш, пераедзеш у свой дом і суседзі з вялікай павагаю будуць казаць: “Гэта дом нашага знакамітага доктара”.

— Ты хочаш сказаць, што калі я вырасту, дык стану доктарам?

— О-о, ты будзеш вельмі добрым доктарам, станеш славутым хірургам, уратуеш сотні, можа нават не адну тысячу чалавечых жыццяў. І людзі будуць вельмі ўдзячныя табе за гэта.

Васілёк не стрымаўся, радасна пасміхнуўся ў адказ. Яму было вельмі прыемна чуць словы Анёла-Ахоўніка, але тут жа ён спуджана страпянуўся. Над ложачкам схілілася незнаёмая жанчына і адазвалася, але не да яго:

— Валя, хутчэй падыдзі сюды. Ты толькі глянь, як ён радасна пасміхаецца! Мне некалі маці казала, што, калі немаўляткі ўсміхаюцца ў сне, з імі ў гэты час забаўляюцца анёлы.

Да ложачка хутка падыйшла зусім яшчэ маладая жанчына, і схіліўшыся, прашаптала:

— Мама, цішэй, ён можа прачнуцца. Я размаўляла па тэлефоне. Ах, ён зноў пасміхнуўся! І так салодзенька! – маладая жанчына пяшчотна дакранулася да Васільковай галоўкі.

— Гэта твая мама, — прашаптаў Анёл-Ахоўнік. — Яна — самы блізкі твой чалавек, яна дала табе жыццё, ты — яе працяг. Адчуваеш, колькі цяпла і любові ў яе дотыку?

— Адчуваю, — у думках адказаў Васілёк і тут жа запытаўся: — А чаго плача другая жанчына? Я бачу на яе твары слёзы. Яна кажа, што можа больш ніколі ўжо не пабачыць мяне. Хто яна?

— Гэта — твая бабуля Каця, — адказаў Анёл. — Яна таксама моцна любіць цябе, ну а плача… Разумееш, людзі нярэдка хварэюць. Хваробы бываюць цяжкія, і толькі праз аперацыю можна ўратаваць іхняе жыццё. Тут шмат што залежыць ад хірурга. У тваёй бабулі заўтра складаны дзень, у яе амаль невылечная хвароба. Яе будуць аперыраваць. Толькі ж хірург, які павінен быў рабіць аперацыю, захварэў.  Яе аперыраваць будзе нехта іншы, ад яго шмат што залежыць. Ты спіш?

— Не, я слухаў цябе і думаў…

— Пра што?

— Ты сказаў, што, калі я вырасту, я стану вельмі добрым хірургам, дык ці мог бы ты здзейсніць цуд?

— Які?

Васілёк захваляваўся і не адразу адказаў Анёлу:

— Я хацеў бы са свайго дарослага жыцця перанесціся ў заўтрашні дзень, каб зрабіць аперацыю бабулі.

Анёл-Ахоўнік маўчаў.

— Ну, што ж ты маўчыш?

— Разумееш, на зямлі здараюцца цуды, але твая просьба няпростая, тым больш, што такі цуд не толькі ад мяне самога залежыць, але я паспрабую, а ты засынай…

Прайшло шмат гадоў. Васілёк вырас і сапраўды стаў добрым хірургам. Ён збіраўся ехаць у далёкую краіну, каб там выратаваць чалавека. Перад ад’ездам ён забег да бацькоў, каб развітацца з імі і з бабуляю.

— Ну, баба Каця, трымайся! — сказаў ёй Васілёк. — Я еду толькі на тыдзень. Абавязкова вярнуся на твой васьмідзесяцігадовы юбілей! — і ён пяшчотна абняў бабулю, якая нечакана ўздрыгнула. Яна паглядзела на ўнука, і ёй раптам здалося, што Васілёк вельмі-вельмі нагадвае ёй таго зусім яшчэ маладзенькага хірурга, які шмат гадоў таму назад уратаваў ёй жыццё. Яна прыціснулася да ўнука, і на яе вочы набеглі слёзы. Гэта былі слёзы шчасця.

Раіса Баравікова