Радасная і ўзбуджаная, прыбегла Анютка са школы. Хуценька зрабіўшы хатнія заданні, дзяўчынка прымасцілася да камп’ютара. Пасля вячэры Анютка ўспомніла, што заўтра ёй абавязкова трэба здаць кнігу пра барона Мюнхгаўзена ў бібліятэку, а яна яшчэ не дачытала яе. Дастала з паліцы, паклала побач з ложкам. “Дачытаю перад сном, а пакуль яшчэ трошкі пасяджу за камп’ютарам,” – паабяцала сабе дзяўчынка.

– Анюта, пара спаць! – пачуўся мамін голас.

“Дачытаць некалькі старонак засталося, заўтра раніцай дачытаю,” – вырашыла Анюта.

Вочкі самі сабой заплюшчыліся. Ды раптам… што гэта? Нехта ціхенька тузануў яе за руку, а потым – зноў. Дзяўчынка запаліла святло і не паверыла сваім вачам: перад ёю стаяў сам Мюнхгаўзен!

– Ну што, Анюта, будзем сябраваць? – запытаўся ён у малой. – Расказвай, у цябе з’явіўся новы герой?

– Ды не. Проста ад камп’ютара ніяк не магла адарвацца.

– Дзе ён, паказвай! Можа, і мне спадабаецца?

Анютка расказала, што з дапамогай камп’ютара праз інтэрнэт можна наладзіць сувязь з любой часткай свету, можна нават бачыць адзін аднаго на маніторы. Мюнхгаўзен быў у захапленні ад убачанага! Знайшоў у інтэрнэце шмат сяброў. Але надышоў час развітвацца. Анютка дастала свой стары мабільнік і растлумачыла, як ім карыстацца. Параіла Мюнхгаўзену насіць яго пры сабе, каб заўсёды быць на сувязі.

– Дачушка, прачынайся, – пачула Анютка мамін голас.

Дзяўчынка імгненна ўскочыла з ложка:

– Мамачка, а дзе ён?

– Хто, мая маленькая? – усміхнулася ў адказ маці.

– Як хто? Мюнхгаўзен! – і Анютка позіркам паказала на кніжку.

Мама толькі ўсміхнулася.

“Ці гэта быў толькі сон?” – падумала Анютка. На здзіўленне мамы, яна вельмі хуценька сабралася ў школу і села дачытваць апошнія старонкі кніжкі.

– Каб Мюнхгаўзен на мяне не крыўдаваў, – з усмешкай патлумачыла Анютка маме.

Лёля БАГДАНОВІЧ