Ветрагон

Ходзіць хмуры Ветрагон,
Не, сябры, не ў школу –
Дзьме ён хмарам наўздагон,
Дрэвы гне дадолу.

Лісце, як мятлой, мяце
Па дварах,
Па садзе,
Не спыніць яго нідзе,
Не прасі –
Не сядзе.

Ходзіць там,
Дзе хоча сам,
У палях шырокіх.
Затрымаецца ў лясах
І – шугне ў аблокі!

Напалохаць мае чым,
Бо сабою грубы:
Шчокі ў дзядзькі,
Як мячы,
Губы – быццам трубы.

Вочы – круглыя шары,
Валасы –
На плечы.
Дождж і гром
Яго сябры,
Хмаркі, цёмны вечар.

Можа, нехта скажа вам:
З ім лепш не чапацца!
Ветрагон, ён ходзіць там,
Дзе яго баяцца.

Святы,
Хоць не кожны дзень,
І ў яго бываюць:
Ветрагонамі людзей
Часам называюць.

Забаўны рукзачок

Забаўны ў Лінкі рукзачок,
Нядаўняя навінка:
Не рукзачок,
А – парсючок,
З ружоваю шчацінкай.

Хто іх прыдумаў, цуд такі?
Настрой вясёлы ў Лінкі:
– Чаму на рынку рукзачкі
Усе, як тыя свінкі?

А тата быццам на паказ
Рукзак узяў за вушка:
– Ці ж не падказачку
Для нас
Ён прыхаваў, дачушка?

Свой рукзачок насі часцей,
Шануй, каб мог я ўбачыць,
Ці акуратнай ты расцеш,
Ці любіш… пасвінячыць.

Блазнуе Лінка
Тату ў лад,
А рукзачок свой – долу:
– Мой “парсючок”,
Напэўна, рад,
Што заўтра пойдзе ў школу.

І там, я ўпэўнена, за год
Адвыкне ён ад бруду,
А я дзясяткамі яго
“Карміць” у школе буду!

Крыўда

Дзяўчынцы крыўдна аж да слёз,
Настрой прапаў у Галі:
– Мяне вы на раённы крос
Чаму не запісалі?

Фізрук жа выслухаў яе
І прамаўчаць не здолеў:
– Хто чуў пра поспехі твае
Хоць раз у нашай школе?

На ўдалы фініш,
Лепшы час
Было надзеі мала:
Ты ж у спаборніцтвах у нас
Удзелу не прымала.

Я сам табе магу сказаць,
Падкажуць і сяброўкі:
Каб бегаць,
Кросы выйграваць, –
Патрэбны трэніроўкі.

– Няўжо прабегчы крос без іх
Я не змагла б з ахвотаю?
Я ж больш за ўсіх,
Хутчэй за ўсіх
На перапынках лётаю!