Дамоў заўсёды ісціна вядзе.
Яна – напаўзабытая дарога,
Канец якой – у космасе гудзе,
Пачатак ля бацькоўскага парога.

Ці адступаю, ці іду у бой,
Ці да цябе вяртаюся з навінай,
Я звязаны з бацькоўскаю зямлёй
Дарогай той,
як з маці пупавінай.

Анатоль СЕРБАНТОВІЧ