У Наташы – парасон,
Але ёй не трэба ён –
Яна дожджыка, зірніце,
Нічагуткі не баіцца:
Зняўшы туфлі, смешніца,
З цёмнай хмаркай цешыцца –
Пад высокім летнім душам
Падабаецца ёй дужа.

А куды знік парасон?
Ад дажджу хавае ён
Курыцу і куранятак…
– Дзякуй, дзякуй табе, Ната!

Іван МУРАВЕЙКА