Хомка і альтанка

Пэўна, Свіслачы на ўцеху
Хомка бег і неспадзеў
З усяго свайго разбегу
У альтанку заляцеў, –

Тую, што на павароце
Нашай сціплае ракі.
Рэдка хто ў яе заходзе…
Хомка от забег такі!

І ў альтанкавым спакоі
Напалохаў вераб’я,
Пахваліўшыся сабою:
“Свіслач! Бачыш? Гэта я!”

“Бачу!” – Свіслач адказала
І альтанку, і Хаму
Раз – і ўміг адлюстравала,
Каб такою дасканалай
Кампазіцыяй удалай
Пахваліцца шчэ каму!

Хомка і месяцы

Студзень знік, і люты знік,
Знік таксама сакавік,
І ў нязменнай яве
Знікне следам красавік,
А пасля і травень.

Дух на хвілю затаі…
Бачыш, нібы знічкі:
Чэрвень, ліпень, жнівень і
Верасень, кастрычнік,
Лістапад і снежань…

“Ды! –
Дыкнуў Хомка ўцешна. –
Вернуцца яны сюды
Тут жа пасля снежня!

Месяцы за братам брат
У сямейнай згодзе
Ўсе вяртаюцца назад
У наступным годзе!”

Хомка і кот

Кот, прыблудны небарака,
Неяк зачапіў Хаму:
“Добра ты жывеш, сабака!
Добра жыць табе чаму?”

Адказаў Хама прыблудзе:
“Мне шанцуе, не таю –
Вельмі добрыя ўжо людзі
Прынялі ў сям’ю сваю!”

Леанід Дранько-Майсюк