Апавяданне пра сябраванне

Аднойчы да Антоніка-Поніка завітаў дзіўны дзівак. Быў ён нябачны, а гаварыў чалавечым голасам.

Як гэта здарылася?

Малюнак Юліі Давыдавай

Сядзеў Антонік ля расчыненага акна і маляваў горад, у якім жыве. Мама прасіла, каб ён апрануўся, а яму заўсёды некалі. Як спаў у майцы і трусіках, так і сеў маляваць. Яго алоўкі “будавалі” высокія дамы, вежы, “устанаўлівалі” антэны, “садзілі” дрэвы, кусты, кветкі. Старанна вымалёўваў Понік машыны. Ён ведаў іх – розныя маркі. Хацеў, каб яны ўсе ездзілі ў яго горадзе.

Толькі пачаў Антонік-Понік маляваць воблакі над дамамі, як чуе – фіранкі заварушыліся, паперы зашамацелі. Нехта ўляцеў у пакой праз акно, пачаў глуха кхэкаць:

– Кхэ!.. Кхэ!.. Кхэ!..
– Хто тут? – закрычаў Антонік.
– Я-я, Дурны Кашаль, – азваўся хрыплы голас.
– Чаму Дурны?
– Са мной  ніхто не хоча сябраваць. Я жыву на вуліцы. Мне холадна…
– А што ўмееш рабіць?
– Смешна кашляць.
– Як?

Дзіўны госць пачаў паказваць сваё ўмельства:
– А-а-пчхі!.. Кхэ!.. Кха!.. Кхі!.. Ба-бух!.. Бух, бух!.. К-р-р-а-ах!..
Антонік спачатку смяяўся. Але хутка адчуў, што не можа гаварыць. Пачаў паўтараць гукі за Дурным Кашлем.
Прыбегла мама, ледзь не плача:
– Маё дзіцятка, што з табой?
– Я пасябраваў, кхэ-кхэ, з Кашлем.
– О Божа!.. Знайшоў сябра…

Мама махнула рукамі, як бы выганяла злыдня з пакоя, хуценька зачыніла акно. Антоніку аб’явіла:
– У сад не пойдзеш. Сядзі дома!..
Антонік-Понік хацеў закрычаць ад радасці “ўра!”, але ў горле нібыта нехта сядзеў і балюча выціскаў надакучлівыя гукі:
– Кхэ!.. Кхэ!.. Кха!.. Кха!..

Малюнак Юліі Давыдавай

Антоніку зрабілася холадна, як Дурному Кашлю  на вуліцы. Расхацелася маляваць. Рукі сталі млявымі, галава цяжкай. Мама паклала яго ў ложак:
–Хлопчык мой залаценькі, захварэў…
– Не, мама, гэта Дурны Кашаль ускочыў у маё горла, кхэ-кхэ…
– От мы яго зараз будзем выганяць!..
Чаго толькі не рабіла мама!
На шыю Антоніку клала кампрэс, абвязвала шарсцяной хусткай. Горла змазвала аптэкарскай маззю. Альяс закапвала ў нос. Націрала ногі нейкай пякучай вадой. Давала піць горкія таблеткі.

Цэлы тыдзень выганяла мама з Антоніка няпрошанага госця. Цяжка ёй было. Балюча Антоніку. Разам плакалі.

Урэшце Дурны Кашаль пакінуў Антоніка-Поніка. Мама павяла сына ў сад. Усю дарогу ён моцна трымаў яе за руку, шчабятаў:

– Мамачка, я болей ніколі-ніколі не буду сябраваць з Дурным Кашлем. І сябрам раскажу, які ён агідны і злосны.

Уладзімір  ЛІПСКІ