Вандроўка на Паўночны полюс
– Таня, хутчэй! Колькі можна цябе чакаць?!
Ну як мама не разумее, што нельга спяшацца, калі збіраешся на вуліцу! Гэта ж амаль як вандроўка на Паўночны полюс. Тым больш, калі гэта сапраўды вандроўка на Паўночны полюс! Але мама не ведае, ды і не трэба ёй ведаць: усё пасля прачытае ў газеце, калі Танечка дойдзе. А каб дайсці, трэба добра падрыхтавацца: бутэрброд, запалкі, шалік, шапка… Здаецца, усё.
– Таня, на вуліцы вясна, нашто табе зімовая шапка?!
Дзіўная мама! Зімой яна сварылася, калі Танечка не хацела надзяваць шапку, а цяпер пытаецца “нашто”!
– Здымі! Ты ж у ёй зварышся!
– Не зваруся. Мы з Валем і Кацяй будзем гуляць… у зіму!
– Вось жа свавольнае дзяўчо, – уздыхае мама, але пра шалік ужо нічога не кажа.
Валя і Каця ўжо чакаюць на вуліцы. Сонца па-веснавому прыпякае, так што сябры расчырванеліся і пачалі сварыцца.
– Не хочаш – не ідзі! – крычыць Каця.
– Я не хачу?! Гэта ты не хочаш! – абураецца Валя і глыбей нацягвае на вушы шапку.
– Я хачу!.. А ты… – не пагаджаецца Каця. І Танечка разумее, што калі зараз не спыніць сяброў, то на полюс яны не паспеюць дакладна.
– Так! Мы ўсе хочам ісці. Значыць, сварыцца нельга – забаронена!
– Чаму? – Валя пазірае здзіўлена на Танечку.
– Таму што! Пасварымся, разыдземся, згубімся, і на нас будуць паляваць страшныя пачвары – я ў кіно бачыла, – удакладняе Танечка.
Кацю перспектыва сустрэцца з пачварай сапраўды палохае, і яна першая працягвае Валю руку. Той паціскае, і абое запытальна глядзяць на Танечку. Першая не вытрымлівае Каця:
– Якія пачвары?
– Шасціногія? – з энтузіязмам вопытнага даследчыка пачвараў запытвае Валя.
– Не, здаецца, ног у іх было дзве… – сумняваецца Танечка.
– А вачэй, іклаў?.. – не адступае Валя.
– Не памятаю, я не глядзела далей, вочы заплюшчыла, а потым мама кіно выключыла, але іклы былі – вострыя такія…
– А людзей гэтыя пачвары елі? – Валя вырашыў даведацца пра невядомых монстраў як мага больш. А вось на Каціным твары было напісана жаданне ніколі пра іх не чуць, таму яна рашуча ўзяла Танечку за руку і пацягнула ўбок.
– Ты што? – здзівілася Танечка.
– Я нікуды не іду! – цвёрда заявіла Каця. – І табе не раю.
– Ну, мы ж не будзем сварыцца, і ўсё будзе добра, – пераконвае Танечка.
– А ты абсалютна ўпэўнена, што мы ніколі не пасварымся?
Танечка маўчыць. Валя падыходзіць да іх, на хаду сцягваючы шапку і размотваючы шалік.
– Я тут падумаў… На Паўночны полюс трэба ісці зімой. А то зараз там, напэўна, таксама ўсё растала. А я плаваць не ўмею, – ён крыху вінавата адводзіць вочы.
– Правільна! – радасна падтрымлівае яго Каця. – Лепш давайце караблі пускаць у той вялікай лужыне за домам!
– Ага! Я толькі збегаю пераапрануся і вазьму паперак – у майго бацькі іх цэлая шуфляда. Ён і не заўважыць, – у Валі гарэлі вочы ад прадчування. – Толькі цур – я капітан!
– Чаму гэта ты? – не пагадзілася Каця. – Я таксама хачу быць капітанам!
– Дзяўчынкі капітанамі не бываюць!
– Бываюць!
– Не!
– Вы што, сварыцеся? – пытаецца Танечка. І Валя з Кацяй адразу змаўкаюць і не глядзяць адно на аднаго.
– Ладна, будзем па чарзе… – бурчыць Валя. – Толькі мая чарга – першая.
– Добра, – нечакана лагодна пагаджаецца Каця.
Яны бягуць дамоў пераапранацца. Танечка ўсміхаецца: добра, калі сябры не сварацца. І страшная пачвара тут ні пры чым!
Таццяна Сівец
Класс