Летні дзень збіраўся на вечар. І пушча змяняла фарбы. Трэба было спаць.

Лесавік спрактыкаваным вухам ён усё добра чуў. Нават тое, што адбываецца пад каранямі, пад зямлёй. А там шоргалі краты: яны рыхтаваліся да начнога палявання, да выхаду са сваіх нораў.

Аднак вось на гэтую сустрэчу ён не разлічваў. Сярод каранёў дрэў у змроку раптам пырснула сонечным святлом. Гэта было маленькае сонейка, дакладней, кветка, падобная да яго. Нечым яна нагадвала і рамонак. Толькі ў рамонка пялёсткі белыя, а ў гэтай у кветкі яны былі жоўтыя. Ну, чыстае сонца! “Дзе я мог убачыць раней такую кветку?” – Пачаў успамінаць лесавік. – Ага! Я бачыў яе ў далёкіх лясах, што растуць амаль пад воблакамі на схілах высокіх гор. А тут жа – раўніна, нават – нізіна – вось і недалёкім балотам пахне. Акуль тут кветка?

– Як цябе завуць? Хто ты такая? – спытаў лесавік.

– Мяне завуць Арніка…

– Як ты патрапіла сюды, за тысячы кілаетраў? Ты што, з гор прыйшла?

– Не, хадзіць не ўмею. Атрымалася наадварот: горы ад мяне уцяклі.

– Ты, кветка, не умееш хадзіць, а хіба горы ўмеюць уцякаць? – здзівіўся лесавік.

– Уявіце сабе – умеюць.

Шмат чаго ведае лясавік, а такое пачуў упершыню. Між тым кветка працягвала здзіўляць:

Арніка – гэта маё імя. А прозвішча – Горная. Тут, дзе Белавежская пушча, раней, тысячы і тысячы гадоў таму, былі вялізныя горы. У гарах раслі, квітнелі мае продкі. А затым прыйшоў магутны ляднік. Зруйнаваў горы. Раслінам і жывёлам давялося прыстасоўвацца да новых умоў жыцця. Аднак мы выстаялі. Захавалі свае імя і прозвішча. Прызвычаіліся да раўніны. І вось квітнеем цяпер тут як і многа многа стагоддзяў назад. І носім у назве прывычнае слова – Горная.

– Дык вас берагчы трэба! – усклікнуў у лесавік.

– Мы занесены ў Чырвоную кнігу. І берагуць нас не толькі таму, што мы –рэдкія кветкі. Мы вельмі карысныя, лекавыя расліны. І сэрца падлечым, і хворыя ногі. А яшчэ да нас па салодкі нектар прылятаюць пчолкі.

Усміхнуўся лесавік і парадаваўся, што столькі даведаўся пра Арніку Горную.

Марыя Касінюк