Пэўна, Свіслачы на ўцеху

Хомка бег і неспадзеў

З усяго свайго разбегу

У альтанку заляцеў, —

Тую, што на павароце

Нашай сціплае ракі.

Рэдка хто ў яе заходзе…

Хомка от забег такі!

І ў альтанкавым спакоі

Напалохаў вераб’я,

Пахваліўшыся сабою:

“Свіслач! Бачыш? Гэта я!”

“Бачу!” — Свіслач адказала

І альтанку, і Хаму

Раз — і ўміг адлюстравала,

Каб такою дасканалай

Кампазіцыяй удалай

Пахваліцца шчэ каму!