Вожыкі. Гісторыя шостая. Каляды
На каляды Стэфан з бацькамі пайшлі ў госці да бабулі з дзядулем. Бабуля Вожычыха частавала гасцей гарбатай са смачным журавінавым пірагом. Надышоў вечар. Тата Рыгор сказаў:
– Час ісці дамоў, Стэфан. Ужо позна.
– Не, не хачу, – сказаў Стэфан. – Мне і так добра. Я буду тут жыць.
– Але, Стэфан, – пачала мама, – трэба збірацца, бо мы кладземся спаць на ўсю зіму. А кожны павінен спаць у сваім ложку.
– Мама, я хачу застацца тут! – не згаджаўся Стэфан.
– Сыночак, падумай пра свае цацкі, яны будуць плакаць без цябе, ім таксама трэба класціся спаць.
– Я нікуды не пайду! – адрэзаў Стэфан.
Тата Рыгор сказаў:
– Паслухай, Стэфан, а ты ведаеш, што дома цябе чакае падарунак?
– Які падарунак? – ажывіўся маленькі вожык.
– О, гэта сюрпрыз, які падрыхтаваў Зюзя.
– Той самы Зюзя, якога я сустрэў зімой?
– Так, сынку. Зюзя – чараўнік, ён можа начараваць завіруху, замарозіць шыбы. Але ён добры, любіць дзетак. Самым паслухмяным прыносіць падарункі на Каляды. А сёння якраз святы вечар, таму хадзем хутчэй, паглядзім, што ён табе пакінуў.
Узрадаваны Стэфан пабег апранацца ў вітальню.
Вечар быў пагодны, ціхі. Пад лапкамі рыпеў снег, на небе ўзышоў маладзік, зоры былі падобныя на сняжынкі. Лужыны пад нагамі, быццам шклом, былі зацягнутыя лёдам.
– Тата, а гэта Зюзя зрабіў? – пацікавіўся Стэфан.
– Так, сынку.
Яны прайшлі яшчэ крыху. Малы вожык убачыў бярозку з аб’інелымі галінкамі. Яны зіхцелі ў месячным святле.
– І гэта таксама Зюзя? – спытаў Стэфан.
– Так, маленькі, – пацвердзіла мама.
Дома вожык адразу пабег глядзець падарунак.
Пад елкай ляжаў скрутак. Стэфан развязаў яго – цэлая бляшанка халвы.
– Як я люблю халву! – узрадаваўся ён. – Які цудоўны Зюзя! Шкада толькі, што ён ужо сышоў, я так хацеў яго пабачыць.
– Ты абавязкова з ім пазнаёмішся, – супакоіў тата малога. – Зюзя прыйдзе да цябе ўва сне. Будзе час з ім пагутарыць. Сёння мы кладзёмся спаць на ўсю зіму і прачнёмся толькі ўвесну. Таму бяжы чысціць зубкі, надзявай піжаму і ў ложак.
Шчаслівы вожык пабег у купальню.
Алесь Емельянаў-Шыловіч
Якая цікавая гісторыя. Чытаю з самага пачатку, вельмі падабаецца. Напэўна, у тым узросце, на які арыентаваны часопіс, мне было б яшчэ цікавей.Хацелася б папрасіць, каб супрацоўнікі пабольш выкладалі гісторый такіх і вершаў у Instagram. Калі еду ў метро, зручна адразу адкрыць і чытаць, чым шукаць на сайце з тэлефона. Аўтару натхнення!